Polska komparastyka ped. przynajmniej na poziomie prac z zakresu metodologii zadań, nie straciła kontaktu z głównym nurtem oświatowym. Mimo braku przekładu prac metodologia, myśli takich czołowych autorów jak : Rossello, Kandel, Weredy nie są obce polskim badaczom, wybierając znaczny wpływ na ich poglądy. Jeżeli posłużymy się często stosowanym podziałem na 2 tradycyjne nurty ped. porów.:

1. hołdując koncepcji nauki praktyki.
2. szukając uprawomocnienia dyscypliny poprzez jej użyteczność dla praktyki.

Okaże się ze w Polsce przyjęło się bardziej to drugie rozumienie ( nurt praktyki) . We wszystkich istotnych pracach z zakresu metodologii ped. deklaruje się praktyczną użyteczność uzyskiwanych przez nią wyników. Pecherski , Wroczyński.

Najbardziej dobitnie opowiedział się jednak za związkiem ped. porów. z praktyka oświatową B. Suchodolski. B. Suchodolski w świadomy sposób nawiązał do poglądów takich komparatystów brytyjskich jak: King, Holmes.

W szkolnictwie współczesnym zachodzą nieustannie zmiany, w związku z czym znaczenie praktyczne mają tylko te spośród wykrytych prawidłowości, które określają tendencje edukacji zjawisk oświatowych w przeszłości.

Taki pogląd sformułował i upowszechnił w ped. porów. Hiszpan – Rossello, pogląd ten jako strategię badań komparatystycznych, akceptowany jest również prze wielu polskich autorów. Zdaniem Nawroczyńskiego ped. porów. jest nauką czystą t.j. nauki przyrodnicze. Nieco inną strategię bad. porów. przedstawił Willon: wg. niego wychowanie nie jest tylko i wyłącznie funkcją takiego czy innego układu obiektywnej rzeczywistości. Jest ono jednocześnie odbiciem celowego (chociaż nie zawsze) rozsądnego działania ludzi.

W polskich pracach z zakresu metodologii komparat. nie występuje znaczące różnice dotyczące procesów badań. Autorzy akceptują na ogół pogląd Hilkera, że badania przebiegają w następujących fazach:

1. faza dyskrecji (opisania, opis, podlegający opis)
2. faza interpretacji
3. faza jukstapozycji (zakończenie, szukanie kryteriów dla porów. zjawisk)